به یاد میثم

از میثم سه تا تصویر تو ذهنم هست

تصویر اول:

از بچگیش وقتی موضوعی واسش جالب بود دو تا دستاشو میکشید رو صورتش و ذوق میکرد. نمیتونست عمیق بخنده… ذوقشو پنهون میکرد. یادمه وقتی با تیرکمونش قوطی حلبی های کنار قلعه رو می زد همون جوری ذوق می کرد. حتی وقتی پسرش هم به دنیا اومد جنس خنده و ذوقش تغییر نکرد….

تصویر دوم:

تصویر دوم میثم و وانت پیکان سفیدش بود. اون برق روی لاستیکاش که میگفت با نوشابه می شورمش، از اون به یاد عرفان پشت ماشین، از اون پلاک تهران گرفتن و پشتش ماشین نوشتن سینه کرو الهی. من یادمه یک سره تو مسیر یزد به خوسف بود، همه می دونستیم اگه کارمون گیر باشه میثم هست.